Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/84

 — Wciągnij kałdun — wrzeszczał — Mocium tego, gdzie to zostawiasz kulasy! Ty, trąba, nie zadzieraj łba, bo ci gołębie napuszczą!
 Mikołajczyk miał inne zgoła sposoby egzecyrunku, cichsze, ale przy których niejeden gwiazdy zobaczył w południe, popuścił juchą, lub splunął własnymi zębami. I posłuch znajdował prędszy, że jego plutony sprawniej wykonywały obroty, maszerując z takim wigorem, aż błoto rozbryzgiwało się na wszystkie strony.
 Zaręba przystąpił do Jagielskiego z zapytaniem:
 — Cóż to za franty w obcisłych, białych portkach? Chodzą niczem tancmistrze.
 — Górale z Nowotarszczyzny! Chwaty i zbóje pierwszej wody.
 — Za dużo laktansów — mruknął, rozpatrując się w twarzach i postaciach.
 — Takim najbardziej pachnie wojenka i ojczyzna nie jest czczem słowem.
 — A tamci przed Derysarzem? Istne łamignaty, paroby, jak tury!
 — Cieńskiego z Polanki ludzie. Sam ich zwerbował w kordonie cesarskim.
 — Generalnie mało tu widzieć chłopstwa! — zauważył, lustrując szeregi przebrane w kapelusze wojskowego kształtu, natomiast nierzadko powiewające łachmanami.
 — Dziedzice bronią ich na wszystkie sposoby. Wczoraj z niemałą burdą odebrali mi kilkunastu swoich zbiegłych poddanych. Prawo mają za sobą. Wzięli ich