Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/10

nym trzonie. Litania wlokła się długo i matyjaśnie, niby piaszczysta droga w upalne przypołudnie, ogieniaszek przejmował lubością, do tego muchy tak sennie brzęczały w bylicach, pozawieszanych u pułapu, że śpik morzył i tu i owdzie któraś z prządek utonęła nosem w kądzieli.
 — Cóżeśta robiły w nocy, że teraz wozita żydów? — podniósł się groźny głos.
 Parob zarechotał, skarcone bystrzej zakręciły wrzecionami, a stara Maciejka, kucharka ludzka, heród baba i dokucznica, zaszeptała kąśliwie:
 — Miesiączek wschodzi o północku, to każdaby rada napatrzyć mu się do syta...
 Jejmościanka spojrzała surowo, lecz, miasto zgromić, powiedziała:
 — Skocz-no która zobaczyć, czy starszy panicz już wstał. Niech Wikta leci — zdecydowała, bo kilka naraz zerwało się od kądzieli.
 — Każdej pachną miody — syknęła Maciejka. — Nie dla psa kiełbasa.
 Wikta z jakąś szczególną miną meldowała, jako w pokoju panicza jeszcze cicho.
 — Dobrześ aby słuchała? — indagowała jejmościanka, nie bardzo upewniona.
 — Ona żołnierzów to na dziesiątej wsi poczuje.
 — Przypuść dechu, Małgoś. Śpiewasz, jak z łaski, nie oszukuj Pana Boga — fuknęła jejmość, srogo patrząc z pod okularów. — Zydor, nie drzem, leniu, a śpiewaj
 Parob beknął, aż kury gdzieś zagdakały i prządk. zaczęły chichotać.