Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/132

dzieli w nim instrumentum stronnictwa patryotycznego, celem zohydzania przeciwników politycznych nasadzonego. Nie przeczył żadnym o sobie mniemaniom, nie przestając jednak smagać wszelakiego wielmożów łotrostwa, czem niemały wpływ wywierał na umysły pospólstwa i serca ich sobie zjednał.
 — Znowu musimy spiskować dla dobra ojczyzny! — wyrzekł Działyński.
 — Kiedy w takowych terminach, że to naszą powinnością.
 — Zali marszałkowskie kundle już cię nie tropią?
 — Poniechali, lecz aktualnie jeszcze nieprzespieczniej, boć Igelströmowi konfidenci podsłuchują nawet w konfesyonałach...
 — Musisz mi o tem złożyć akuratną relacyę.
 Ozwały się trąbki na odwrót i regiment, połamawszy się w plutony, odstępował do koszar.
 — Już dzisia Igelström nie napasie głodnych oczu! — mruknął dziad.
 Szef w milczeniu admirował wyborną postawię odchodzących wojsk; snadź podobnie rozumiał Barani kożuszek, bo, westchnąwszy głęboko, rzekł:
 — Żeby to więcej tak ćwiczonych regimentów!
 Działyński zapatrzony w perspektywę, nic mu nie odpowiedział.
 — Bo u Mirowskich — ciągnął konfidencyonalnie — miasto egzercyrunków, po staremu tylko hulki do ostatniej koszulki.
 — Nie powiadaj byle czego! — zawołał, zeskakując z konia.