Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/156

 — I najsposobniejsza pora zmarnowana.
 — Pocóż się oglądać za komendantem, kiedy wojska powiedzie rozpacz i nadzieja zwycięstwa!
 — Zali słabość jednego człowieka ma przeciwić się woli powszechności?
 — I czy słusznem oddawać ster dyktatorowi?
 — Jeśli się zaraz wojny nie rozpocznie, wszystko gotowe runąć!
 — Mamyż czekać, póki, wojska nie rozgromi redukcya i dezercya?
 — I to w czasie, gdy żołnierze modlą się o rozkaz uderzenia na wrogów!
 — Moja brygada gotowa choćby dzisiaj — ozwał się Madaliński.
 — Trzy tysiące Kurpiów czeka z palcami na cynglach — dodał Zieliński.
 — Ogół żołnierzy nie pojmuje słuszności odwłóczenia wybuchu, lecz przyczynę dopatrzy w naszej małoduszności, lub w czemś jeszcze gorszem.
 — Jeszcze gotowi rzucić się na własną rękę.
 — I miejski lud wzburzy się odłożeniem. Któż zaręczy, że zawód i rozpacz nie popchnie ich do czynów podobnych, jakie dały francuskie sankuloty! Wszak już mówią o zdrajcach i głośno wskazują winnych. Nie brak tam zdeterminowanych na wszystko. Mamyż dopuścić do tego, aby pospólstwo uprzedziło nas w powinnościach względem ojczyzny?
 Leciały zdania nabrzmiałe gniewem, rozpaczą i wzburzeniem. Większość dawała głośny wyraz niezadowoleniu i protestacyom, zwłaszcza młodzi oficyerowie