Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/189

jego modą, penetrując jeno ponuremi oczyma wpośród ludzi i powozów przejeżdżających. Nie suplikował też o jałmużnę, a jeśli mu kto wetknął w garść jaki grosz, dziękował skinieniem głowy lub podaniem otwartej tabakiery.
 Konopka, dając mu złotówkę, spytał cicho o jakichś sprzysiężonych.
 — Siedzą w traktyerni Poltza na Podwalu, przeciwko pałacu Igelströma.
 — Niech na mnie poczekają do piątej — szepnął, cofając się gwałtownie pod mury, bowiem z bramy galopował na rozhukanym koniu żokiej w czerwonym fraczku, takiejże czapce i żółtych botfortach, w ślad za nim pędziła wysoka karyolka o czerwonych kołach, zaprzężona w cztery siwki, powożone przez słynną z urody i wesołego życia Andzię, obok niej siedział kapitan Kaczanowski, niedbale rozparty, zasię po nich toczyło się jeszcze trzy powozy pełne alianckich oficyerów i strojnych dam. Przelecieli niby burza, roztrącając przechodniów, pierzchających na wszystkie strony.
 — Żeby was, psiekrwie, wydusiła morówka! — błogosławił ktoś z pokrzywdzonych.
 — Skręcili w Senatorską, napewno walą do Szulca na Wolę — zauważył Zaręba.
 — Kapitan nie przebiera w kompaniach — ozwał się zgryźliwie Konopka.
 — Dziewczyna prosto kanar, wabna i pono szaleje za nim.
 — Przystoiż mu taka komitywa z alianckimi oficyerami?