Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/19

ochędożnie utrzymana i pachnąca medykamentami. Kacper leżał na stosie poduszek, z dziwnie rozjaśnioną twarzą, oczy miał radosne i rumieniec na wynędzniałych jagodach, na głowie bielił mu się czysty bandaż. Jakieś kwiatuszki tkwiły, zatknięte za wiszącą na ścianie szablą.
 — Jakże się masz? Nie ruszaj się — usiadł przy nim na łóżku.
 — Pokornie melduję, jako próbowałem marszu, ale we łbie mi się jeszcze kręci.
 — Ba, po takiem nadłupaniu, cud, że go nosisz jeszcze na karku.
 — Miałem pocztę i jutro ruszam do Warszawy. Termin wybuchu przesunięto na listopad, to mnie bardzo niepokoi.
 — Co się odwlecze, to nie uciecze — szepnął Kacper, spozierając na kwiatki.
 — Sposobne okazye nie powtarzają się. Ty się kuruj, byś jak najrychlej podążył za mną.
 — Radbym ruszać chociażby w tej minucie.
 — Nie łżyj, bracie — rzucił ze śmiechem — bo radbyś tu wiekować. Wszak ci dogadzają, jak ksiądz Gierce, kwiatuszki nawet, widzę, przynoszą...
 Chory spłonął, jak panna, podnosząc nieśmiało przetrwożne oczy.
 — Wysoko mierzysz, ale nie w tem tenor rzeczy, a jeno, by jęzory dwórek nie dosięgły pana miecznika, bo ci tu nie stanę w obronie. Dosia ci sprzyja? — spytał otwarcie.