Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/251

 — Nie gniewaj się, że ci kazałem czekać — rzekł, czepiając się jego ramienia.
 — Miałem szczęście patrzeć na was obywatele-reprezentanci.
 — Robespierre zwrócił na ciebie uwagę — powiedział, gdy się znaleźli na dole.
 — Więc mnie nawet zauważył? — Aż przystanął, dziwny żar zalał mu serce.
 — On wszystko widzi! Szepnąłem mu o twojem posłannictwie... Nie mógł cię dzisiaj przyjąć... Musi się to uskutecznić w odpowiedniem miejscu...
 Wyszli na ulicę już znacznie opustoszałą i z racyi pozamykanych sklepów dosyć ciemną, bowiem cale nieliczne latarnie mżyły się w mglistem powietrzu.
 — A czy dałoby się ukartować przyjazne dla nas okoliczności?
 — Wasza insurekcya i nam jest potrzebną — wyznał mu niespodzianie do ucha. — Niechaj Chomentowski co rychlej zobaczy się z St. Just’em. Na mnie możecie rachować.
 — Obywatelu! pomnik wdzięcznej pamięci wystawiasz sobie w sercach Polaków.
 — Nie krzycz! — obejrzał się trwożnie. — Wszędzie może czyhać zdrada.
 Przechodzili obok Palais-Royal’u; łuny biły z okien, huczały muzyki, a splątana wrzawa śpiewów i gwarów płynęła nieustającym, jarmacznym zgiełkiem. Pod kolumnadą przejścia, oświetloną kolorowemi światłami, mrowiły się ciżby strojnych kobiet, wyelegantowanych muscadins i buchały kaskady śmiechów.