Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/321

wybuchnęły gryzącymi płomieniami. Stanęły w pamięci dni już dawno odeszłe, dni szczęścia...
 Dwadzieścia lat te słowa niedotykane nawet oczyma i z pamięci wygnane, przemówiły naraz wstrząsającym głosem miłości. Gdzie to było? Kiedy to się stało? I czemu minęło? Czemu?
 Zmierzch zasypał komnatę modrawym brzaskiem śniegów, obwijając jej duszę rozżarzoną jakby całunem, tkanym z żałosnego przędziwa łez. Płakała, perliste łzy toczyły się nieskończonymi sznurami. Płakała złamanego żywota kalwaryjskie dzieje. Płakała nad człowieczych złud kruchością, nad wszystkiego świata męką i własnem opuszczeniem.
 Dopiero powrót mnicha odwrócił ją od łez i smutnych rozpamiętywań.
 Król naznaczył posłuchanie jeszcze dzisiaj, na szóstą wieczorem.
 — To niepodobna! Jego Królewska Mość byłby tak łaskawy! Jeszcze dzisiaj?
 Mnich powtarzał parę razy, nim wreszcie uwierzyła.
 — Więc mnie pamięta? Więc... ujrzę go znowu, za chmilę... to niepodobna! — Ogarniały ją lęki, chwytały płacze i tępe, prawie nieprzytomne osłupienia, kazała się jednak ubrać starannie i przed wyjściem długo przeglądała się w zwierciedle.
 — Nie pozna mnie! — westchnęła żałośnie.
 Mnich powiódł ją na zamek i zaprowadził prawie ciemnymi schodami do jakiegoś zacisznego pokoju, gdzie ogień wesoło trzaskał w kominie i skrzył się u sufitu