Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/336

zwykle! Myślę, jako najskuteczniejszym medykamentem byłaby Łazarewiczowa ze świeżemi modami.
 Drwił, nie przestając trzeźwić się solami.
 Wpadła Terenia i obcesowo uderzyła w porucznika:
 — Co waćpan zrobił najlepszego! Iza się pochorowała z tej waryackiej jazdy!
 — I mój ochwacony ogier dogorywa. Kwita byka za indyka!
 — Waćpan drwi czy o drogę pyta? — zaperzyła się srodze.
 — Nie drwię i siadam, by się dowiedzieć o zdrowiu pani szambelanowej.
 Służący zameldował jakieś zatroskane damy. Szambelan wyniósł się, pozostawiając trud zabawiania gości Tereni i Zarębie, gdy po odejściu pań Terenia stanęła przed nim z groźną twarzą.
 — Mam z waćpanem na pieńku.
 — Pewnie za von Bluma — podjął wyzywająco. — Obciąłem go na szelmę, bo szelmowską modą napadł mnie zbrojnie po nocy i chciał brać w dyby.
 Błękitne oczy strzeliły piorunami, ale pohamowawszy się, wyrzekła prędko:
 — Możesz go sobie poszatkować na kapustę, nic mi do jego persony...
 — Tem ci lepiej. Więc cóżem tu zawinił przed waćpanną?
 Terenia nagle wybuchnęła niepowstrzymanym płaczem.