Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/337

 — Ukrzywdziłeś mnie, jak nikt na świecie! — zatkała boleśnie.
 — W imię Ojca i Syna! — zdumiał się i zatrwożył.
 — A któż Marcinowi przekładał, żem płocha, żem wietrznica, żem wiary niegodna, kto? I ja waćpana uważałam prawym przyjacielem! — szlochała.
 — Pókim się nie opowiedział przeciw Blumowi — wtrącił szydliwie.
 — Ja tego nie przeżyję, ja sobie co złego zrobię — zanosiła się coraz rzewliwiej. — Całe moje nieszczęście waćpan sprawił. A któż instygował podkomorzego przeciwko mnie, jeśli nie waszmość?
 — Parol kawalerski, jakom go nie widział na oczy. Ktoś mi buty uszył...
 — Twoje własne uczynki!... niepoczciwość... Com ci zawiniła, co?
 — Daj mi waćpanna przyjść do słowa. Może się wszystko jakoś uładzi...
 — Oho! adju, Fruziu! Wzięli wilcy kobyłę, niech wezmą i źrebię! Teraz ja nie chcę, żeby się Marcin nie wiem jak kajał i prosił, nie chcę! Niech się ożeni z tą starą torbą podkomorzyną! Dbam o niego o tyle, co o zgubioną podkowę! Nie takie szarże zabiegają o moje względy. — Szlochania przemieniły się nagle w paroksyzm zapalczywości — Katon, zbrodnią mu nawęt cudze radości, a gemeiny milsze od kochanki — wykrzykiwała zapalczywie. — Chodzi, jak ten mruk, i patrzy kogoby skarcić. Dobrze powiedział o waści kasztelan, żeś największy z tyranów, bo z cnotliwości gotóweś wytracić