Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/353

 — Pytał się mnie Król Jegomość o zdrowie waszej ekscelencyi...
 Igelström podniósł na niego tępe oczy.
 — Powiedziałem, że wasza ekscelencya ma się niezgorzej i wybiera się do niego.
 — Naturalnie... muszę się kiedyś wybrać... muszę się sprezentować... tak...
 — Śmieszna sytuacya, król urzędownie jeszcze nie wie o przybyciu pana ambasadora... Utrudnia to niemało różne okoliczności... Jabym radził...
 — Wiem dobrze, co mi czynić należy! — odparł wyniośle Moszyńskiemu.
 Ankwicz pośpieszył zażegnać starcie, zwracając rozmowę na inną materyę.
 — Cóż się dzieje z kasztelanem Mostowskim? — zwrócił się do Moszyńskiego.
 — Baur go złowił i pod kozacką eskortą z powrotem do Tarchomina odesłał.
 — Mam zamiar odesłać go do Petersburga — zaczął gniewnie ambasador. — Internowałem go w jego własnym domu tylko na gorące instancye wielu osób, bo powinienem wsadzić do lochu. To jakobin: pod pozorem zabawy wymyka się do Warszawy na spiskowanie. Jego związki z rewolucyonistami francuskimi są mi wiadome. Mam relacye o jego czynnościach w Paryżu.
 — Słabe to poszlaki; młody i gorący, mogła go żywa imaginacya ponieść na chwilę aż do znajomości niebezpiecznych, ale w jego jakobinizm nigdy nie uwierzę. A przytem ma możnych przyjaciół, gotowi wstawić się za nim do Imperatorowej. Może nam przyczy-