Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/364

do powolności ciemięzcom i tyranom, doprowadzała mnie do szaleństwa!
 Twarz mu oblekła groza przeżytych myśli i obaw.
 — Rozumiesz teraz, jak smakuje prokonsulska dyktatura, obywatelu?
 — I więcej jeszcze dowiedziałem się od socyuszów niedoli.
 — Dasz głos prawdzie, przed obywatelami reprezentantami w konwencie.
 — Prześlę im obszerną relacyę, gdyż sam jechać nie mogę — zawahał się. — Wyjadę, lecz gdzieś z drogi zawrócić muszę.
 — Chyba pod zmienioną twarzą i nazwiskiem. Ale wiesz, coby cię spotkało, gdybyś się znowu znalazł w rękach Igelströma?
 — Wiem i pozostaję. Powinność przedewszystkiem! — podniósł się do wyjścia. — Pragnę z tobą, obywatelu, pomówić obszerniej. Moglibyśmy się spotkać wieczorem u Kapostasa?
 — Dobrze, ale o samym zmierzchu, gdyż na noc wyjeżdżam.
 — Czy zabiera cię z sobą Działyński? — spytała milcząca kasztelanowa.
 — Szef wyjeżdża dopiero za dwie niedziele. Śpieszyć muszę do Grabowa.
 — Porwała się zatrwożona. — Czyżby moje sny i przeczucia...
 — Dostałem dzisiaj sztafetę. Ojciec rozkazuje mi przyjechać jak najrychlej.
 Odprowadziwszy go na stronę, pragnęła coś po-