Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/406

kali się, natargali wąsów, nawzdychali nad poniżeniem ojczyzny i rozjechali się, nie powziąwszy żadnej decyzyi. Miłują kraj, jako i my, ale każdy się ogląda, rafinuje, czeka znaku od możniejszych i wieści z Warszawy nasłuchuje.
 — I żaden się na czoło nie wysunie i drugiemu nie pozwoli.
 — Słuchy o zniesieniu poddaństwa, ot co ich powstrzymuje w azardach.
 — Długo, mości poruczniku, zostajesz między nami?
 — Sprowadziła mnie okoliczność choroby ojca i Bóg wie dopóki przytrzyma.
 — Gdybyś to znalazł czas na lustracyę naszych przygotowań.
 — Z założonemi rękami siedział nie będę. Chodźmy na pokoje, powinność gospodarza mnie przymusza. Jeszcze jedno: a gdybyśmy na przyszłą niedzielę zjechać się mogli w Stokach u mojego stryjca? Pod pozorem polowania odprawimy walną naradę. Mam ważne awizy i relacye.
 — Zgoda — przytwierdził Koźmian — zajmę się powiadomieniem towarzyszów.
 — A jeśli znajdzie się u kogo zbędna broń, uprzęże i rynsztunki, niech je przy tej okazyi przywiezie. W Stokach czyni się generalny skład, możecie w tej materyi konferować z księdzem Albinem — zakończył Sewer, śpiesząc do ojca.
 Miecznik z progu swego przyglądał się zabawom.
 — Dziwnie niemrawo tańcują, kapela też rzępoli