Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/446

 — Cale zastanawiające facies — ozwał się rotmistrz, wskazując kawalerów, stojących modnym obyczajem w kole tańczących zwartą plecami ścianą.
 — Mogę ich nazwać waszmości — proponował Piotrowski, bowiem, jak się pokazało, znał prawie wszystkich. Były to zgoniny z całego miasta, złożone z co najlepszych fryzyerów, kupczyków i towarzyszów cechowych. Wystrojeni odświętnie w modne fraczki, obwieszeni łańcuszkami, w stożkowych kapeluszach, po wargi obwinięci w chusty i z laskami w rękach, pokazywali pierwszych elegantów.
 — Lichego wątku tałałajstwo — wycedził wysłuchawszy relacyi. — Jak to pozory zwodzą! Rozumiałem, młódź z urzędów i palestry, goniąca za przygodami. I bądźże tu mądry i rozeznaj, kiedy szewczyk trzyma się jednakiej mody z wojewodzicem!
 — Każdy pan za swoje dwa grosze.
 — Ale przez to niema być zatracona różnica urodzenia — porwał się naraz i, pokazując Andzię, wykrzyknął:
 — A niechże ją, jak to wierzga siarczyście!
 — Pryncypalna tanecznica wszystkich redut i balików kawalerskich.
 — Sporo ślicznych buziaków, a te przy niej to coś extraordynaryjnego.
 — Chce rotmistrz dojść z niemi do bliższej konfidencyi?
 — Żeby tak można przy zdarzonej okoliczności...
 — One na to jak na lato! Ta czarnuszka na przedzie, niby to robi kornety i całe dnie przesiaduje na