Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/48

mieńca padł na jej przezroczystą przywiędłą twarz, obramowaną w czepiec z liliowego bławatu.
 Zabrał miejsce u jej kolan na maleńkim podnóżku. Marynia jęła się krzątać, gotowa na każde jej skinienie, ona zaś długo patrzała głębokiem, matczynem spojrzeniem w jego twarz wychudzoną i całującem tknięciem palców poprawiała mu wzburzone włosy i twardy, żołnierski halsztuch na szyi.
 — Mizerny jesteś! — głos miała słodki i jakby przejęty jesiennymi zapachami ziół. — Bisia cieszyła się, że pośpisz dłużej, a tyś pono wstał przed słońcem.
 — O swojej porze, matusiu — przywarł wargami do jej białych, wątłych rąk.
 — Jakże się miewa Kacper?
 — Rachuję, jako już za dwa tygodnie będzie mógł ruszyć za mną.
 — No widzisz, a Dosia mi natrzepała, że musi leżeć jeszcze parę miesięcy... — naraz jakby podejrzenie zamigotało w jej oczach i zwróciła się do Maryni: — Poproś ciotki — poczem kazała mu opowiedzieć o rozmowie z ojcem, ale gdy niebacznie potrącił o jego despotyzm, zakryła mu dłonią usta.
 — Twój ojciec, synaczku; chciałby dla was jak najlepiej — dodała.
 — Pragnie nas uszczęśliwiać wbrew naszej woli — bluznęła Marynia.
 Zmonitowała ją surowem spojrzeniem, pilnie zagadując o kasztelana.
 Powiadał ostrożnie, cyrkulując przytem w różne strony i wymijając wszystko, coby ją mogło zmartwić,