Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/52

 — Pozostań z nami, synaczku! — wyrwało się jej utajone pragnienie serca.
 Rozwiały się naraz złudy szczęścia; ocknął się w nim żołnierz i mąż.
 — Póki ojczyzna w hańbie i niedoli, nie żal mi domu, ni szczęścia, ni spokoju — przemówił z niej surowy głos powinności.
 — Jać wiem, synaczku, jać wiem... jać wiem... — odpowiadała coraz ciszej, wolniej i ciężej. Twarz jej zbielała na płótno i siwe łzy błysnęły w oczach, ale nie dała im popłynąć, nie pozwoliła sfolgować sercu, a mężnie rzekła:
 — Bóg mi jeszcze ciebie powróci, synaczku, powróci... — I urwała nagle.
 W jakimś kątku cicho chlipała ciotka Bisia, Marynia zaś, utkwiwszy głowę w zasłonach niszy, zanosiła się od płaczów.
 Szczęściem, wpadł chłopak, meldując, że koń osiodłany już czeka u słupa, zaś w ślad za nim wszedł Filip z wiadomością, jako na trakcie od Luhlina widać jakieś pojazdy.
 — Ani chybi starostwo, niechże Filip uprzedzi pana miecznika.
 — Już się przybiera i kazał Sewerowi wystąpić na przywitanie.
 — Boże, a obiad jeszcze w lesie! — jęknęła naraz ciotka, wybiegając.
 Sewer wyszedł pełen tkliwej rzewności, bowiem ostatnie słowa matki brzmiały mu w duszy, jak słodkie proroctwo.