Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/86

 Jakiś cień przesunął się po jej twarzy i w oczach błysnęła trwoga.
 — Chodźmy. Zasię w posty i suche dni przywdziewają włosiennice.
 — Na jakąż intencyę te umartwienia, czy za jakie przewiny?
 — Imaginuję, jako na intencyę utrapionej ojczyzny.
 Tak dziwacznem mu się wydało, że uśmiechnął się bezwiednie.
 — Waszmość się nie śmiej, bo to nie warszawska krotochwila!
 Długo się submitował, nim uwierzyła i rzekła porywczo:
 — Bo teraz w Polsce moda, że jaki siaki skurczybyk, co to liznął zagranicy i frak przywdział, ma zaraz w pogardzie i śmiechu wszystko, co ojczyste! — Ja-bym takiego nauczyła gwizdać po kościele! Psami-bym go wyszczuła! — buchnęła zapalczywie, aż się twarz oblała farbą oburzenia, niby krokoszem, i oczy strzeliły snopami błyskawic.
 — Nieprzespiecznie zadzierać z waćpanną — zauważył.
 — A pewnie, bo swojego nie daruję i oddam z nawiązką! — odparła chełpliwie.
 Jął wołać na pachołka, żeby mu podawał konia.
 — Przed kolacyą waszmość nie pojedzie! — zdeterminowała buńczucznie.
 — Nie bardzo łasym na hreczane kluski z kwaśnem mlekiem, jakie mi obiecywała ciotka — wtrącił żartobliwie, zabawiając się jej pomieszaniem, gdyż nie