Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/196

 — Właśnie sławiłem Mahometa i rozkosze haremów.
 — Więc pan nienawidzi kobiet? — pytała hrabina Camelli.
 — Z rozpaczy, że nie mogę wszystkich naraz uwielbiać!
 — Za taką nienawiść powinien być skazany na dożywotnie małżeństwo.
 — Litości, kara zbyt okrutna! — wołał jakiś fircyk we fraku »zebré«.
 — Nudna i przytem cale w złym guście! — wyrokował jeden z braci Krotowskich.
 — Waćpan naprawdę sławi haremy? — napierała księżniczka Czetwertyńska.
 — Lubię przywileje, które mogę utrzymać batem i pieszczotą! — drwił już po swojemu, puszczając takie szmermele dowcipów i złośliwości, że śmiano się powszechnie, mimo ich kolącej zaprawy.
 Szambelanowa, przysunąwszy się do Zaręby, szepnęła:
 — Chciałabym wyjechać prędzej i niepostrzeżenie.
 — Czekam twojego skinienia!
 I gdy odeszła, przywołał Staszka, który coś zbyt żarliwie gospodarzył przy zielonej »teledze«, gdzie były zapasy oficerów.
 — Niech Maciuś będzie gotowy każdej chwili!
 — Kiedy proszę pana porucznika — spojrzał z rozpaczą na antały — kiedy ma być jeszcze iluminacya... kiedy...