Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/200

 — Ja stawiam za nim! — zawołał Blum, zawsze skory do azardów.
 — I ja! i ja! — ozwały się liczne głosy. Otoczyli go ze wszystkich stron, zbiegły się nawet damy, rozpytując z ciekawością, coby się stało?
 — Mości panowie, nóżki na stół! — krzyknął Woyna, sypiąc do jakiejś czapki swoje dukaty; za nim poszli drudzy, że po chwili zebrało się pięćdziesiąt cz. złotych.
 — Przyjmujesz asan zakład? W puli jest pięćdziesiąt czątych!
 — Przyjmuję! Pecuniae oboediunt omnia — wyrzekł uroczyście.
 — Wypijesz — dukaty twoje, a nie, to pięćdziesiąt odlewanych bizunów wrzepimy aspanowi. Oto nasze warunki! — wyrokował stanowczo Nowakowski.
 — Zgoda, ale baty na kobiercu. Szlachcic jestem, tak i waszmoście...
 — Dobrze! Bierz się aspan do dzieła! Jużci, że na kobiercu! — wołano.
 Odwrócił się, by rozpiąć pas i hajdawery, szablę wetknął w ziemię, zawiesił na niej czapę i zasiadłszy na trawie, kazał sobie podłożyć pod łopatki zwinięty w rurę kobierczyk.
 — Te, chamy, odbijać szpunt! — krzyknął z góry na służbę.
 Staszek wyciągnął go sprawnie i podał beczułkę.
 Kulesza się przeżegnał, chwycił antał za wątory