Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/208

 — Wali na nas konnica — meldował Staszek — kozunie, eskortują kibitkę.
 Już czarna chmara pędzących jeźdźców była o kilkadziesiąt kroków, gdy naraz wyrwał się z niej ogromny, rozpaczliwy krzyk:
 — Pomocy! Ratunku!
 Zaręba odruchowo chwycił za rękojeść i rzucił krótki rozkaz:
 — Na lewo, zastaw baryerą, w konie!
 Maciuś zebrał lejce, skręcił z miejsca, konie poderwał i runął koczem pod nadbiegającą kupę; równocześnie huknął strzał, dyszlowy u kibitki zwalił się na ziemię, reszta się splątała i powstał nieopisany wrzask i tumult.
 — Ratunku! — zacharczał po raz ostatni przyduszony głos.
 Zaręba ze Staszkiem skoczyli ku kibitce, ale zastąpiły im w porę rury karabinów, mur piersi końskich i rozwścieczony głos oficera:
 — Z drogi! Sztafeta jej Imperatorskiej mości! Z drogi tam, bo każę strzelać!
 Niepodobna było już marzyć o odbiciu wiezionego. Przyjechał Blum z towarzyszami, rozbłysnęły pochodnie, odcinano postrzelonego konia, zaś oficer eskortujący krzyczał, wymachując groźnie pięściami, ale Blum jakoś łacno go udobruchał i wkrótce kozacy zwarli się dokoła kibitki, świsnęły nahaje, oddział spiesznie ruszył i przepadł w nocy.
 — Konie się zestrachały, ledwie powstrzymał —