Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/254

 Przywitali się cale przyjaźnie i oficyer protekcyjnym gestem zapraszał do wejścia.
 — Niestety, nie mam czasu, chciałem tylko zasięgnąć języka o kasztelanie.
 — Przyjeżdża jutro. Tak mówiła przy obiedzie panna Terenia. Idziemy dzisiaj na teatr, nie wybierze się pan z nami?
 — Licznaż będzie kompania?
 — Sami domowi: pani szambelanowa, panna Terenia, ja, no i szambelan.
 — A książę? — nie mógł powstrzymać tego pytania.
 — Zjawi się na koniec spektaklu, gdyż teraz ma na głowie młodszego Zubowa, który przyjechał z Petersburga, więc tylko ograbił z róż ambasadora i polecił je złożyć pani szambelanowej. On już w stanie szczęśliwości, odzyskał bowiem utracone łaski — szeptał z głupowatym uśmiechem.
 — Bardzo się cieszę — wykrztusił, zmuszając się potem do paru słów usprawiedliwienia, że go nie zastali w domu.
 — Książę tego żałował, bo jechał do pana z podziękowaniem.
 Zaręba pokazał twarz szczerze zdziwioną.
 — Zwierzył mi się, jako za pańską przyczyną uzyskał przebaczenie.
 — Za moją przyczyną? Ach, tak, tak! — zaśmiał się dziwnie i rozstawszy się z nim, poszedł wolno, bardzo wolno, jakby uginając się pod niezmiernym ciężarem.