Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/26

i szampańskie tryskało fontannami. A na zakończenie odbyła się jakby gloryfikacya dostojnego solenizanta. Sztuczka była pod psem, wiersze kulawe, francuszczyzna haniebna i za grosz sensu, ale że sławiła pod niebiosa naszego męża opatrznościowego, znaleźliśmy ją zachwycającą i nie szczędzili rzęsistych aplauzów autorowi. A wymozolił to arcydzieło w niemałym czoła pocie były poseł kurlandzki, baron Heiking, a śliczna baronówna...
 Przerwał, gdyż zahuczała nagle muzyka, rozległy się grzmiące wiwaty i wszyscy podnosili się od stołów.
 — Co się stało?
 — Pułaski wzniósł toast na cześć Króla Jegomości.
 — Niech mu pójdzie na zdrowie! — szepnął, trącając się z najbliższymi.
 — Otóż śliczna baronówna — ciągnął dalej — na zakończenie odegrała zachwycającą »Marquerie« Imaginuj więc sobie, jakeśmy używali!
 — Ale dlaczego takie awantaże?
 — Spytaj się tamtych — wskazał namiot. — Ja tylko wiem, że zabawiałem się po królewsku i wyjątkowo sprzyjała mi Fortuna.
 Zaręba miał na ustach jakieś kąśliwe słowa, lecz odwrócił się gwałtownie, dosłyszawszy żałosny głos podkomorzyny:
 — Waszmość nie daje mi responsu...
 — Bo nie dosłyszy — wyręczył go skwapliwie Woyna. — Nieco już przygłuchł na słodkie słówka — parsknął śmiechem na zakończenie.
 — Z waćpana kpiarz niepoczciwy! — syknęła, piorunując go wzrokiem.