Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/280

 — To dzisiaj? Jeśli wydolę pilnym sprawom, zajrzę na chwilę.
 — Wszyscy się wybierają na te festy, nawet Terenia.
 — Nic tam po niej — wyrzekł z rozmysłem bardzo głośno.
 — Terenia ze mną jedzie — odbiła Iza, przeszywając go spojrzeniem.
 — Terenia zostanie w domu — zawrzał porywczo Marcin, czerwony z alteracyi.
 — Waćpan przywłaszcza sobie prawo, co ona ma robić?
 — Przecież to moja narzeczona, przecież jakoweś prawa mam.
 — I dlatego chcesz praktyki tyraństwa na niej odprawować! Waćpan coś zawcześnie pokazuje rogi! — uśmiechnęła się z miażdżącą wyniosłością. — Biorę Terenię pod swoją opiekę, czy waćpanu to nie wystarcza?
 — Wielce sobie szacuję ten zaszczyt, ale trwam przy swoich opiniach.
 — Trwajże waćpan przy swoich przekornych opiniach, a ja Terenię zabieram — zwróciła się do Zaręby. — Nie będziemy tam przecież same, jedzie z nami cała socyeta. Zabawa obiecuje się być wspaniała i urozmaicona siurpryzami. Wszak jedziesz z nami?
 — Nie mniemam jednak, aby to było odpowiednie dla panny Tereni — odrzekł zimno, wpierając w nią wyzywające oczy.
 — Więc dla kogoż znajdujesz ją tylko godną? —