Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/281

złość ją targnęła i podrażniona jego tonem, stanęła przed nim w groźnem wyczekiwaniu.
 Nie ścierpiał jej lekceważącego głosu i rąbnął na odlew, bez namysłu:
 — Jedynie tylko dla tak zwanej wyższej socyety, lecz nie dla cnotliwych panienek.
 — Katon! — bluznęła ironicznie, mszcząc zarazem niedzielny zawód.
 — Tylko bywszy porucznik artyleryi Sewer Zaręba, mościa pani szambelanowo — gruchnął szydliwie z zuchwałą impertynencyą, skłonił się i odszedł na stronę.
 — Grubianin! — posłyszał za sobą jadowity syk
 Weszło parę osób, gdyż u szambelanowej był punkt zborny całej socyety, fetującej Zubowa, skąd mieli wyruszyć do Stanisławowa na podwieczorek, zaś następnie do Sapieżyńskiego pałacu na teatr i bal.
 Zjawił się też Cycyanow w otoczeniu swoich oficyerów i już nie odstępował Izy ani na chwilę, tak przez nią awansowany, że szambelan, pieniąc się z bezsilnej wściekłości, szeptał do ucha Zarębie:
 — Ten książę ma maniery zgoła kozackie... Guza tu znać szuka... ja mu zrobię afrontacyę — mamrotał groźnie, nie ruszając się jednak.
 — Vae victis przez kobiety! Snadź damy podobają sobie w jego parobczańskich manierach i dziobatym pysku — odparł drwiąco, lecz był rad, gdy mu Klotze oznajmił, że kasztelan czeka na niego.
 Marcin, chmurny niby noc jesienna, zastąpił mu drogę i szepnął: