Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/33

wszystko, co czyni — czyni tylko dla naszego dobra. Mamyż nie uwielbiać takowej cnoty? Mamyż niewdzięcznością napoić serce tak czułe?
 Zaręba buchnął śmiechem, ale biskup pogroził.
 — By waści pierwej nie przycięto języka!...
 — Złożę go wtedy, jako wotum, na ołtarzu niewdzięcznej ojczyzny.
 — Waszmość ze wszystkiego czynisz krotochwilę.
 — Zali nie krotochwili wszystko godne?
 Biskup milczał, dopiero gdy wchodzili na taras, rzekł przyjaźnie:
 — Proszę do mnie na obiad. Rad cię zobaczę, choćby zaraz jutro.
 Woyna skłonił się dziękczynnie i, odprowadziwszy go do drzwi pałacu, wziął Zarębę pod ramię i zaszeptał żywo:
 — Trzeba ci wiedzieć, że on nie cierpi Sieversa i szyje mu buty na wszystkie sposoby. Nienawidzą się obaj, chociaż stroją do siebie wdzięczne miny, jak w tańcu. Połknął mój haczyk, już ja go pociągnę.
 — Nienawidzą się, ale obaj zgodnie pracują dla Semiramidy...
 — Jeden trudzi się dla swojej pani, a za to ten drugi rwie, co się da, dla siebie i swojej głodnej familii. Nienasycony człowiek i przeto straszny! Wielu rzeczy się tutaj nauczysz, miej tylko uszy i oczy.
 — Nie po tom ja wprawdzie przyjechał — odparł ostrożnie Zaręba.
 — Szukasz fortuny? — postawił pytanie bez ogródek.