Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/435

wesołą, motylkował przy damach, sypiąc im kwieciste dusery i napuszone komplimenty. Tak był ściągał uwagę urodą, dowcipem i swoją niepokalaną francuszczyzną, aż pani Ożarowska wzięła go pod swoją szczególną opiekę. Wypocił się biedak za wszystkie grzechy, lecz na stanowisku wytrwał, zyskując u niej niemałe awanse...
 Ulitował się nad nim Woyna i, wyrwawszy z tej opresyi, odprowadził na stronę.
 — Uwzięła się na ciebie ta stara wysiedziana kanapa.
 — Obiecuje mnie protegować do hetmańskiego sztabu — zaśmiał się.
 — Ta szarża zbyt drogo-by cię wyniosła. Baba całkiem zjełczała. Miłosnych praktyk ma jednak wielką eksperyencyę. Niejeden mógłby o tem powiedzieć...
 — W sam raz-by jej przystać do jakiego regimentu na markietankę.
 — Wieczorami grywają u Ankwicza. Chcesz wziąć się za bary z fortuną?
 — Zali mi starczy amunicyi do takiej walki! A przytem wysokie to progi...
 — Pełny worek zapełnia najgłębsze przepaści; faraon równa lepiej stany, niźli to myślą filozofowie! Cóż się to za burda stała w Mereczu?
 — Słyszałeś — umknął z oczyma. — Szczegółów nie wiem. — Zdziwił się pytaniem.
 — Człowieku, jak ty masz zawiązaną chustę na szyi? Gdyby to spostrzegł Ankwicz lub Narbutt, a byłbyś skompromitowany i ogłoszony sankiulotem.