Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/52

nie rozumiejąc ich cudacznie łatanej francuszczyzny, zajęty tylko Jasińskim i każdem jego poruszeniem.
 Zesuwane lornetki o jednem szkle co chwila podnosiły się, mierząc do różnych piękności, a żądliwe języki pracowały bez wytchnienia.
 — Niesiołowska! Yoile et tunique à la Vestale! Ha! ha! a wygląda, jak klucznica, udrapowana w brudne prześcieradła.
 — Albo ta Szydłowska! Jej coiffure à l’antique podobna jest do roztrzęsionego wiechcia grochowin. To musi być w guście płockim.
 — Ożarowska wygląda dzisiaj, niby wysiedziana srodze kanapa.
 — I mogła swój obwisły brzuch zostawić w domu. Przykro patrzeć.
 — Walewska nie ma nic pod tuniką! Bezwstydna, obnosi swój krostowaty comberek, niby monstrancyę. Pies-by zawył na taki aspekt!
 — Patrzcie, marszałkowa litewska ma dekolt od pępka do pośladów.
 — A drygają za nią, jakby chciały uciekać ze wstydu.
 — Byle ich nie zgubiła, jak starościna Wodzińska w Warszawie.
 — Luhlli! Jakie perły! Jaki orszak! Paryska pomywaczka!
 — Szambelanowa Rudzka ze swoją dziobatą małpą.
 Zaręba drgnął i słuchał uważniej, choć ze ściśniętem sercem.
 — To jej nowy ami! Mówią, że już wydał na nią