Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/54

 — Z drugiej. Któżby z nas nie znał pułkownika! — powiedział radośnie.
 — Szef zapowiedział mi twój przyjazd.
 — Już jest w Grodnie? — Rozglądał się po sali, a chociaż dojrzał Izę w pośrodku tańczących, nie poruszył się z miejsca, przejęty ważnością chwili.
 — Będzie w tych dniach. Zbiera się Rada. Gdzie Naczelnik?
 — Prawdopodobnie już w drodze do Krakowa.
 — A szpieguny tropiły za nim po Grodnie i okolicach.
 — Był taki zamysł, musiał go wydać Mierosławski. Ostrzegam przed nim; prowadzi jakieś konszachty z Targowicą. Miał całe długie sprawy prowadzić. Potrzeba mi czucia z Madalińskim i Grochowskim.
 — Jutro dostaniesz planty. Kwateruję w domu hetmanowej Ogińskiej, ale częściej mnie znajdziesz na obiadach u Ożarowskiego lub Kossakowskiego. Nie dziwuj się niczemu — mówił, przysuwając się jeszcze bliżej. — Musisz wejść w komitywę z rosyjskimi oficerami. Woyna ci pomoże, on tu za pan brat ze wszystkimi, ale z nim samym ostrożnie: przebiegły i papla, gotów dla dowcipu zaprzedać duszę. Masz pieniądze?
 — Bernaux ma dawać, wiele potrzeba.
 — Bądź jutro na mszy przeorskiej u Bernardynów.
 — Ja tam kwateruję. Czy poczta z Warszawy ustanowiona?
 Ale miasto odpowiedzi usłyszał oddalające się kroki, a po jakimś czasie zobaczył Jasińskiego na drugiej stronie sali, w orszaku pięknej Luhlli. Prawił jej właśnie