Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/57

vage, w kwiaty tylko, pióra, klejnoty i nagą bezwstydność.
 Były i dziewczątka zaledwie wyrosłe, zasromane swoją nagością, wylękłe a szalejące, niby bachantki.
 Było i wiele innych, jedna od drugiej piękniejszych, a każda, gwoli modnym obyczajom, wystawiała wszystko, co tylko było na pokaz i przedanie.
 — I czemuż w takiej solitudzie? — zabrzmiał naraz cichy, słodki głos.
 Odwrócił się. Podkomorzyna stała przed nim z czarującym uśmiechem.
 — Zbłąkałem się wśród cudów! wskazał oczyma na tłum tańczących.
 — Mogę być waści Aryadną!
 Zwilżyła językiem nabrzmiałe, czerwone wargi, tyftykowa écharpe opadła jej z ramion, że zajaśniała mu tuż przed oczyma, jakby całkiem naga.
 Cofnął się nieco skonfundowany bujnością jej wdzięków i palącemi lubieżnie oczyma.
 — Zatańczysz waszmość ze mną angleza! — Tknęła go pieszczotliwie w piersi wachlarzem.
 — Jakżem nieszczęsny! Nie odróżniam kozaka od menueta!
 — Szkoda, bo z waści chłop na schwał! — strzeliła naraz prosto z mostu, przyglądając mu się z nieukrywaną lubością.
 Obruszył się srodze i wypalił również porywczo:
 — Na nic taksa, bom nie na przedanie.
 Skłonił się hardo i odszedł.