Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/69

 — Nigdy moja noga u niej nie postoi! — wybuchnął zawzięcie.
 — To jest konieczne dla sprawy! — posłyszał surowy głos.
 Rozpacz błysnęła mu w oczach, ale po chwili rzekł mężnie:
 — Słucham rozkazu.
 — Programat działania dostaniesz później. Mniemam, iż z pomocą szambelanowej wejdziesz z nim nawet w bliższą komitywę. To twoja kuzynka?
 — I dawna narzeczona — wyrzucił jakby kawał krwi zapiekłej z bólu.
 Jasiński zrozumiał jego ciężką sytuacyę, lecz nie ustąpił.
 — Tem snadniej przyjdziesz z nią do porozumienia. Dobrześ u niej zakonotowany. Słyszałem wczoraj, jak się żaliła na ciebie przed Woyną.
 — Czy Woyna z nami? — spróbował przerwać dokuczliwą materyę.
 — Jeszcze nie. Wymiarkuj go i pociągnij. To człowiek wielce zdatny.
 — Do puszczania konceptów i szmermeli! — odburknął złośliwie.
 — Dla nas i taka broń nie do pogardzenia. Kąśliwy język dalej sięga, niźli kula. Czas mi już odejść. O jakim zmierzchu wśliznę się na twoją kwaterę, to pogadamy obszerniej. Tu niebezpiecznie!
 Spojrzał zezem w bok na jakiegoś asana w czarnej kapocie, który jakby strzygł uszyma.