Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/70

 — Jedziesz prosto z Paryża? — zaszeptał jeszcze ciszej.
 — Zbaczałem tylko na Lipsk i Drezno.
 — Zali rewolucya tak straszna, jak o niej piszą?
 — Jak odwet, zemsta i zbrodnia. Ale zarazem jak konieczność.
 — I mniemasz... — przerwał, obserwując te strzygące uszy.
 — Że i w Polsce topór winien mieć nielada pracę.
 — Zdasz mi potem obszerną relacyę. — Powstał, zabierając się do wyjścia. — Ale zjawi się u ciebie ktoś, pokaże znak, to mu zawierz. Świadom naszych poczt i komunikacyi z komendami. Nie przepomnij o Cycyanowie!
 Zaręba siedział, ogłuszony jeszcze tym dziwnym nakazem.
 — Rozkaz — słuchać trzeba! — zadecydował wreszcie prosto i po żołniersku. Poczuł naraz głęboką ulgę, pod którą krzewiła się cicha, tajona radość. — To ten, o którym plotkowały owe damy! Prawie jej domowy! Czuły konfident! — rozmyślał, ale już z czołem zmarszczonem i żądłem w sercu. — I każą mi z nim zawrzeć znajomość? A dobrze! Będę rad z przyjacielstwa! Może się mu czem przysłużę! A dobrze! — snuł z jakimś jeszcze ciemnym zamysłem zemsty.
 I w tych przeróżnych medytacyach ani spostrzegł, jak się msza skończyła. Ocknął się dopiero, gdy ścichły organy i powstał rumor ustawianych krzeseł przed wielkim ołtarzem. Słychać było powozy, zajeżdżajace przed