Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/8

się przy balustradzie, obwieszonej girlandami kwiatów, pilnie obserwując pustą drogę, biegnącą od strony miasta.
 Przycichły nawet szepty i śmiechy, a tylko pan Pułaski kręcił się nieustannie, poprawiał pasa, odrzucał białe wyloty, dawał jakieś rozkazy służbie i muzykantom, zebranym w cieniu kolumnady, i coraz niecierpliwiej biegał oczyma po drodze i uiluminowanych gąszczach, wołając przytem co chwila do zgarbionego starca, chodzącego za nim, jak cień:
 — Mości Borowski, czy aby się tam nie stało co złego?
 Borowski kłaniał się nizko, zamiatając połami kontusza, rozkładał bezradnie ręce i milczał, nie odstępując go ani na krok.
 Przyjaciele jęli go konsolować i żartobliwie spokoić.
 — Może jeszcze odpoczywa po podwieczorku pani kasztelanowej.
 — Albo wypadło mu jechać do Króla Jegomości.
 — Daję parol honoru, jako wstrzymały go pilne sztafety.
 — Nie crimen jeszcze takie opóźnienie!
 Zaś kilku dygnitarzów generalności, stojących na stronie, dworowało sobie z cicha z kłopotów Pułaskiego.
 — Najwidoczniej go afrontuje.
 — Korona mu z głowy nie spadnie, jak poczeka.
 — I tak miał będzie aż nadto honoru.
 — Patrzy, jakby ambasador próbował marszałkowskiej cierpliwości.
 — Mniemam, jako generalność przyuczona i do gorszych prywacyi — zauważył z przemiłym uśmieszkiem