Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/84

 — Kiepski barszcz bez rury! Udam, jako sam chcę przystać do Rosyan.
 — Fortel grzeczny, tylko niech cię naprawdę nie capną i nie popędzą...
 — Zje dyabła psia mać, jak mnie w pole wyprowadzi.
 — I weź się do tego zaraz!
 Wysoka kanarkowa karyolka, zaprzężona w angielskie dryblasy, zaturkotała pod oknami. Kacper wypadł przed dom i wrócił z biletem.
 — Nowakowski! Ależ proś! proś! — wołał Sewer, oglądając ironicznie bilet, na którym w otoku czerwonych ornamentów czerniało nazwisko i trzy wiersze tytułów.
 Po chwili wpadł wystrojony jegomość w szpiczastym kapeluszu i w szpiczastym, rudym fraku, pobrzękując pieczątkami i dewizkami, na łóżko rzucił kapelusz, laskę na stół, rękawiczki pod piec, rozłożył ręce i sam się rzucił w objęcia Zaręby.
 — Jakże się masz? Ledwiem cię odszukał! Co się z tobą stało na balu?
 — Nudziłem się, jak pies na teatrum i wcześniej wyszedłem.
 — Nie zrobiłem tego i żałuję. Woyna obłupił mnie do ostatniego dukata. Dziwnie i wyjątkowo sprzyjała mu fortuna.
 Taki szczególny uśmiech zaigrał mu na szpiczastej twarzy, że Zaręba poczuł chęć wyrzucenia go za drzwi, ale tylko zauważył rubasznie:
 — Nie graj Wojtek, nie przegrasz... obertelka.