Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/94

 — Na lewo do miasta, zaś na prawo w pola i cyrkuluje do Horodnicy.
 — Basta! Zmykaj, bracie! — zwrócił się do Zaręby. — Rekognoskuję, zali mamy zapewniony odwrót. Rezolutny chłopak, ale czy pewny?
 — Jak własna dusza. Mój to brat mleczny i towarzysz nieodstępny, przytem żołnierz przedni; w obronie harmat wziął rany i nagrodzon krzyżem.
 — Tak mężnie stawał? Proszę, że to w chamie taka kawalerska fantazya.
 — Sam książę go aplauzował. Święcie godzien nobilitacyi.
 — Skoro własną krwią wypisał sobie indygenat, Stany muszą potwierdzić.
 — Wkrótce każdy będzie szlachcicem z województwa Chłopskiego z ziemi Chamskiej i herbu pieczona rzepa na złamanym patyku — mruknął Hłasko.
 — W obronie ojczyzny wszyscy mają prawo do równych zasług.
 — Nie neguję, ale tak spada w cenie klejnot szlachecki, że niezadługo będą go dawali każdemu, któren się chociaż wywiedzie z pocałowania królewskiego konia w ogon — burczał zagniewany.
 Kaczanowski się roześmiał, ale Zaręba skoczył zaperzony i jął zapalczywie i prędko mówić:
 — Waszmość jest przeciwny zrównaniu stanów i sprawiedliwości?
 — Nie, jeno w praktyce wolałbym się nie doczekać owych rajów powszechnych.