Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/98

sza, to Greczynka, powinowata czy nawet siostra Wittowej, aktualnej Szczęsnego kochanicy.
 — Cudniejszej w życiu nie widziałem — wzdychał Kaczanowski.
 — Przypomina z urody hrabinę Camelli — wtrącił Zaręba.
 — Kudy kuchta do patyny! Nawet podobnej być nie może! Wenus prawdziwa! Psiakrew, że takie przednie antypasty zawsze są dla starych grzybów!
 — Każ sobie waszmość puścić krew, to odciąga — śmiał się Hłasko.
 — A te drugie muszą być służebne — zauważył Zaręba.
 — Powiadali, jako je trzyma dla swoich konfidentów.
 — Zaprzysiągłbym takiemu wieczną przyjaźń! — gruchnął ogniście Kaczanowski.
 — Zaproponuj mu waszmość, może cię przypuści do szwagrostwa.
 — Obejdę się bez jego protekcyi. Słowo kawalerskie, ale ja mu ten ul podbierę.
 — Byle cię przy tej sprawie nie pokąsały pszczoły.
 — Może i pokąsają, ale kto drugi spuchnie.
 — Ożarowskiemu rogi nie dziwne, a waść mu nową biedę szykuje — podrwiwał Hłasko.
 — Na co ja zaginam parol, tego dotrzymuję! — zawołał, tocząc wyzywająco oczyma, na co Hłasko powiedział z prześmiechem przyjacielskim.
 — Radzę waści przystawić sobie na karku pi-