Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/152

— 148 —

 — A umyć ino, a wyczesać, to w sam raz byłaby do palenia w piecach u żydów.
 Drwili z niego niemiłosiernie, a on siedział na łóżku i nie wiedział, co począć, dławiła go wściekłość, dławił go wstyd, a nie mógł się ruszyć, bo oczy jego przykuwała biała twarz dziecka, które chłopi rozpowili i położyli na trzonie komina i ogrzewali, aż para buchała ze zmoczonych szmatek.
 Naraz skoczył na równe nogi i pobiegł do młynicy.
 Wkrótce też rozległy się krzyki dzikie i uderzenia.
 — O kochaniu se gadają — zauważył chłop któryś.
 — Która to?
 — A Marcycha Jantkowa z Woli. Wygnały ją ze służby, wygnały ją z domu... gdzież miała iść?...
 — Ho! ho! Pietrek, to kat na dziewuchy...
 — I... kat... jużci, ale i hycel on też jest i łajdus ostatni...
 — Cichojcie no — zawołał któryś.
 — Pietruś! Pietruś! Adyć mnie nie bij! — błagała Marcycha, tarzając mu się u nóg. — Adyć to twoje... wygnały mnie ze służby... wygnały mnie z chałupy... gdzież pójdę sierota... gdzie? Pietruchna! O Jezus miłosierny, o Jezus! ludzie ratujta, ludzie... Jezus Marya! — ryczała strasznym głosem, bo kopnął ją w piersi, że padła na podłogę ciężko, jakby kto worek mąki rzucił.