Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/153

— 149 —

 Wnet przycichło wszystko, słychać było otwieranie drzwi na dwór, szamotanie się jakieś i potem już nic prócz turkotów młyńskich.
 — Zabije ją jeszcze...
 — Nic jej nie będzie, dzieciaka się pozbyła i tyla!
 — Suka, ostawiła dziecko i poszła...
 A że płakało coraz mocniej, któryś z chłopów znalazł kawałek cukru na stole młynarczyka, owinął go w szmatkę, zgniótł obcasem, umaczał w wodzie i wsadził dziecku w usta; ssało chciwie.
 A Mateusz, który drzemał na łóżku, ocknął się i rzekł:
 — Dzieciaka wezmę. Sierota ono, sierota!
 — A weźcie, nie macie przecież swoich, że baba was spierze za to, to spierze...
 — Spierze?... Nie spierze. Pojazgocze, pohandryczy... dobra kobieta... chodź sieroto... do gospodarza pójdziesz... chodź sieroto... — i z nagłem postanowieniem pijaka, powstał, obciągnął obłocony kożuch, nacisnął mokrą baranicę na głowę i pochylił się nad dzieckiem.
 — Chodź roboku, chodź... Matki nie masz, ojca nie masz, to już ja ci zrobię gospodarskie opiekuństwo. Chłopak, co?
 — Jużci że chłopak...
 — Do pasionki się przyda... parobka se będziesz miał gospodarzu...