Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/18

— 14 —

 — Ale z góry wiedz i pamiętaj, że nawet najlepszy mąż jest jeszcze najgorszym!
 „Pa“, który przyszedł później, jak to usłyszał, trzaskał drzwiami i wyniósł się do resursy.
 I długo „Ma“ mówiła o świętości małżeństwa, o cnocie, o obowiązkach i t. p. dyrdymałki, które ja już dawno umiem na pamięć, bo i ciocia to samo umie mówić, przy każdej sposobności!
 Już od tych mądrości uszy mnie bolą!
 Ale com się „Ma“ naprosiła, żeby mi powiedziała, kto to chce się starać o mnie; nie powiedziała.
 — Dowiesz się w niedzielę.
 Naprawdę, ale umierałam z ciekawości, nie mogłam jeść nawet czekoladek i ciągle mi się chciało płakać.
 A to był pan Henryk!
 Myślałam, że to będzie ktoś zupełnie obcy!
 O, bo ja pana Henryka znałam dawno, jeszcze z czasów pensyonarskich.
 Teraz, kiedy jest już moim narzeczonym, to przecież mogę się przyznać!
 Jeszcze na wiosnę przysłał mi cały pęk róż, ale „Ma“ się rozgniewała i kazała je odnieść do kościoła.
 A poznałam go u Naci, bo to kolega jej brata. Prześlicznie tańczy, tylko włosy nosił za długie i tak się źle ubierał... i strasznie ciągle wymyślał na bogatą burżuazyę.