Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/206

— 202 —

 Pod wieczór doszli do jakiegoś dworu i myśleli, że się tam ogrzeją i pożywią, ale dwór miały Niemcy, które ich wygnały za wrota na bory, na lasy.
 Św. Pietrza taka złość ścisnęła, że chciał kijaszkiem choćby ino raz Niemca lunąć przez łeb, a Judasz gadał:
 — Takim zły, Panie, takim zły, że choćby tę kokoszkę, co siedzi na płocie, wziąć — to wezmę.
 Pan Jezus im na to:
 — Scierzpcie... Ludzie są ciemne i dlatego głupie i złe. Tylko małpa małpie plecy szarpie, a człowiek za człowiekiem powinien stawać i pomagać, jeszcze tak będzie na świecie.
 Ruszył przodem i coś gadał po cichu do siebie, a oni za nim szli... szli... a mróz był coraz większy i jeść im się chciało coraz bardziej. Szli... szli... aż i napotkali karczmę.
 — Wejdziem — rzekł Pan Jezus — poczciwe ludzie dyć są na świecie.
 — Panie! — odpowie św. Pietrz — ale ja już nie mam ani grosika.
 Pan Jezus obszukał koło siebie i nic nie znalazł. Zafrasowało się serce Pańskie, ale mówi:
 — Nie mam i ja. Może ty, Judaszu, co masz, to pożycz.
 — Mam złoty! — a miał dwa, ino, że mu było żal pożyczyć.
 — Daj! kiedy więcej nie masz i ten złoty.