Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/208

— 204 —

aże mi we wątpiach piszczy i na duszy już mi całkiem ckno.
 — Śledzie może są? — powiada Judasz, bo żółtek łasy był na rybki!
 — Niema śledziów.
 — Cóż ja wam biednym poradzę! — narzeka Pan Jezus.
 — Żebyście zapłacili, to znalazłaby się gąska może...
 — Zapłacimy rzetelnie — powiada Pan Jezus. — Moiściewy, a to dajcie tę gąskę, zobaczymy i stargujemy.
 Karczmarka przyniosła z komory gęś.
 Najpierwszy obejrzał Judasz, jako że on przedtem był handlarzem i człowiek był znający — ale tylko gąskę zważył w ręku, dmuchnął jej w piórka pod brzuch i powiada:
 — Chuda!.. całkiem chuda, niby wiór. Mnie jednemuby starczyła, ale na trzech, na jeden ząb.
 Św. Pietrz ino się drapał po głowie, bo jemu samemuby nie starczyło.
 — Upieczcie ją pani — kazał Pan Jezus, a potem mówi do nich:
 — Pawda Pietrze, że na nas trzech zamało?
 — Zamało Panie, żeby tak do niej z grzeczną miseczkę, abo i dwie kapusty, z bochenek chleba, toby na okrasę było dość, ale tak...
 Pan Jezus pomyślał i rzekł:
 — Zrobimy tak: teraz pójdziemy spać, to się