Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/242

— 238 —

 ...czasami rzucono mi okwieconą gałęź brzoskwini;
 ...to bukiet liliowych dzikich lewkonii, których namiętny zapach przynosił mi wiatr od skał wybrzeżnych;
 ...albo wyblakłą, zimną purpurę dogasających kamelii;
 ...lub długie pędy migdałów o krwawych kwiatach, jakby skąpanych w zorzach zachodu;
 ...a czasami pęk złotych kul pomarańczowych;
 I wtedy izba moja, smutna i zimna, rozświetlała się barwami i kwiaty śpiewały mi o wiośnie, o blizkiej, utęsknionej wiośnie.
 A tak strasznie łaknąłem tej wiosny — tej włoskiej wiosny, tej wiosny, śpiewanej przez poetów, o której marzyłem przez wszystkie lata życia mojego, że śniłem o niej, jak o cudzie cudów, że była mi już samą tęsknotą — ta primavera italska.
 Aż pewnego dnia nie wytrzymałem, zerwałem się i poszedłem jej szukać.
 Poranek był jasny, ale rozprażony i duszący — sirocco wiał dnia tego.
 Zatoka neapolitańska była zmącona, podobna do olbrzymiej balii, pełnej mydlin opalizujących.
 Wezuwiusz nie dymił, a kopcił niemiłosiernie i rozpościerał brudne łachmany dymów nad Pompeą.
 A cały brzeg zatoki pełen miast i domów, wy-