Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z pamiętnika.djvu/42

— 38 —

 Nie cierpię go za te miny i zaraz po ślubie stanowczo mu tego zabronię, stanowczo, a jeśli nie zechce posłuchać, to pójdziemy do rozwodu, będę nieszczęśliwą i umrę...
 On zawsze musi się sprzeczać z „Ma“ i „Pa“.
 I o co? o głupiego stróża, że mieszka w mokrej piwnicy!
 Mój Boże, a iluż to biedaków byłoby szczęśliwych, żeby mogło mieć chociaż takie mieszkanie!
 „Pa“ kiedyś powiedział o nim: Filantrop, altruista z cudzej kieszeni.
 Ale ja jestem pewna, że jego nic nie obchodzą ci stróże, a tylko umyślnie tak mówi, żebym się pogniewała i żeby mnie mógł przepraszać... a ja strasznie lubię, jak mnie tak gorąco, tak mocno... przeprasza...
 Tylko żeby już raz skończył tę medycynę i wziął się do praktyki... no i żeby się już nie kryć ze wszystkiem... bo ja zaraz mam takie głupie rumieńce... że... że... „Ma“ poznaje i krzyczy:
 — Hala! ja ci dam całować się ze studentami!
 No to czemu u nas nie bywa jaki hrabia, albo literat, przecież jabym wolała... nie, nie, napisałam niegodziwość, ale przy przepisywaniu na czysto wykreślę z pewnością, bo ja kocham pana Henryka ogromnie, strasznie, nadzwyczajnie go kocham...
 Mój dzióbek słodki, mój piesek kochany, ma petite cochon droga...