Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/10

 — Zachorowała w nocy, leży prawie konająca! — mówił, trąc rękawem oczy.
 — To idźcież do pani, może wam co pomoże.
 — Kiedy się bojamy, bo może to ospa.
 Wystraszyłem się nie na żarty, gdyż na wsi grasowała ospa przez całą zimę.
 — A może wam sprowadzić doktora? — proponuję mu bardzo serjo.
 Jakby się zdumiał, aż gębę otworzył. Ale naraz rzucił mi się do nóg, całował mnie po rękach i bełkotał wystraszony:
 — Dopraszam się tylko o księdza! Doktór nie pomoże! Co tam te doktory. Obejrzy, opuka, zapisze lekarstwo, pieniądze weźmie, a chorobę zostawi. Pan Jezus prędzej odmieni na lepsze. Kobieta tylko skamle o księdza.
 Poszedłem zaraz do stajni, żeby wybrać czwórkę, bo do parafji mieliśmy cztery opętane mile i roztopami, ale gdym mijał czworaki, wydało mi się, że dojrzałem kowalową w głębi sieni, karmiącą prosięta. Powstałem na nią, że w takiej chorobie wyłazi na zimno. Uśmiechnęła się jakoś dziwnie, zaprosiła mnie do izby i, zamknąwszy drzwi, powiada mi cicho do ucha:
 — Musi jaśnie pan posłać po księdza z Panem Jezusem, koniecznie potrzeba.
 Mówiła z takim naciskiem i oczy jej tak błyszczały, że byłem pewien, iż majaczy.
 — Ja zdrowa jestem, chwała Bogu! — odpowiedziała. — Ale tylko do mnie można wezwać