Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/105

ciężka, wyboista i pełna kamieni, a z obu stron ciągnęły się głębokie rowy, przyczajone w ciemnościach. Już od zmierzchu jechaliśmy tak wolno i na chybił trafił, więc, dojrzawszy przemykający zarys jakiegoś człowieka, pytam go skwapliwie:
 — Którędy do Chełma?
 — Szosą na prawo, a potem na lewo.
 — A gdzież ta szosa, daleko?
 Człowiek rozwiał się jak cień. Bądźże teraz mądry i szukaj wiatru w polu, kiedy obaj z woźnicą nie znaliśmy drogi.
 — Po dniu, to trafiłbym i do piekła — mruczał furman.
 — A mówiliście, że drogę znacie.
 — Przecież nieraz woziłem do Chełma starego pana, tylko z innej strony.
 Jechaliśmy dalej zupełnie poomacku, kierując się tylko jękiem drutów telegraficznych nad naszemi głowami. Noc stawała się coraz burzliwsza i mętniejsza, drogi opustoszały, i po wsiach nie było już ani śladu, jakby przepadły w nieprzeniknionych ciemnościach.
 — Tylko za moich czasów nie było jeszcze szosy — odezwał się po chwili.
 — A dawno jechaliście ostatni raz do Chełma?
 — Będzie chyba ze czterdzieści roków, jeszcze w powstanie.
 Dałem już spokój indagacjom, bo szosa zadudniła pod kołami, a konie raptem przystanęły.