Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/116

niby spłoszone motyle, a oczy rozbłysnęły jakąś dziwną, tajemniczą mocą i patrzyły w niego z uporem, nieulękłe... Pochylił się ku nim i rozpoczął znowu.
 — „Vater unser, der Du bist...“
 I znowu głuche milczenie, w którem było słychać tylko plusk deszczu i cykanie zegara. Dzieci ani się poruszyły, siedziały z zapartym tchem, patrząc w niego tak samo z niemym, upartym wyrazem protestu.
 Poczerwieniał, jak burak, i skoczył między ławki, a tknąwszy białą ręką, obrosłą rudym włosem, pierwszego z brzegu chłopaka, krzyknął niecierpliwie:
 — Fange doch an!
 Chłopak zatrząsł się i pobladł śmiertelnie, ale wyprężając się, zabełkotał:
 — Nie będę pacierza mówił po niemiecku!
 — Was? was? was? — ryczał rudy, przyginając się coraz niżej, trzasnął go z całej siły w twarz, chwycił za włosy, przywlókł pod katedrę i, okładając pięściami, zawrzeszczał rozwścieklony:
 — Du wirst sprechen. Du sollst sprechen! Du, polnisches Schwein!
 — Nie będę! Nie będę! — powtarzał chłopak gasnącym głosem i runął omdlały na podłogę. Nauczyciel wyrzucił go do sieni.
 Dzieci zamarły z przerażenia i jakby skamieniały, że tylko gdzie niegdzie zatrzęsły się jakieś usta pobladłe i wionęło ciche westchnienie.