Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/117

 Nauczyciel położył na katedrę długą trzcinę, napił się wody, odsapnął i, nie podnosząc oczu, zaczął wywoływać pokolei:
 — Marie Kluska!
 Głos miał nieco schrypły i niby łagodniejszy. Chuda, wysmukła dziewczynka o przezroczystej, chorowitej twarzy podniosła się z ławki, przeżegnała się i, trzymając w rączynach medalik, zawieszony na szyi, szła chwiejnym, ciężkim krokiem, lecz, stanąwszy przed nauczycielem, zatopiła w nim jasne oczy i wyrzekła mocno i wyraźnie:
 — Nie będę pacierza mówiła po niemiecku.
 Uderzył ją kijem w twarz, aż zaskowyczała z bólu, chwytając się za rozcięty policzek; krew pociekła przez palce, nadludzkim wysiłkiem zdusiła płacz i, milcząca, sztywna, zalana krwią i łzami, powlokła się do ławki.
 — Martin Pila! — zagrzmiał po chwili.
 Gruby chłopak pobladł jak płótno, ale podszedł i odpowiedział:
 — Po szwabsku gadać pacierza nie będę!
 A kiedy dostał trzciną po głowie i plecach, to ani nie krzyknął, ani nawet się nie skrzywił, spojrzał tylko w niego z nienawiścią i mruknął wyzywająco:
 — Psie, zapowietrzone ścierwo!
 Nauczyciel snadź nie dosłyszał, bo wywoływał dalej, prawie już pokolei.
 I pokolei, wolno a coraz ciężej i spokojnie podchodziły do niego dzieci, pokolei podnosiły zsi- 8