Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/13

 — Jutro w nocy misja!
 — Gdzie?
 — W samo południe zajedzie przed karczmę wóz w siwego konia. Dwóch chłopów będzie nim jechało. Niech się pan do nich przyłączy, oni zaprowadzą.
 — Skąd jesteście? — spytałem go mimowoli.
 — Z całego świata! — odpowiedział bardzo szorstko.
 Prosiłem go usilnie, żeby wszedł do domu i nieco odpoczął.
 — Nie pora! Muszę budzić, które jeszcze śpią — rzekł jakimś biblijnym tonem.
 — A czy mogę zabrać żonę na misję?
 — Za daleka droga dla dziedziczki. A przytem kobiecie łatwiej umrzeć, niźli dochować sekretu.
 Zabierał się do odejścia.
 — Zostańcie chociaż do świtu. Noc ciemna i roztopy.
 — Znam tu każdy rów, a kto z dobrą nowiną śpieszy, nie zbłądzi! Spóźniłem się już, bo czekałem, aż odjadą strażnicy i ksiądz.
 — Ale proboszcz będzie na misji?
 — To nie nasz, to tylko taki zwyczajny parafjalny propinator!
 Zdziwiło mnie to określenie w jego ustach, lecz nim się zdążyłem odezwać, już odszedł. Słyszałem tylko człapanie po błocie i skomlenie psów, które go odprowadzały jakoś bardzo przyjacielsko.