Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/130

 — Bo wszystkie siostry modliły się za pana całą noc w kaplicy.
 Zmiażdżyła mnie swoją wiarą i dobrocią.
 Przeszło kilka miesięcy, zrosłem się już zupełnie, zaczynałem chodzić o kiju, czułem się coraz lepiej, i ani razu nie przyśniła mi się katastrofa, o tamtym zaś śnie zapomniałem, jak o tylu innych.
 Wyjechałem później na Południe i tam, zaraz pierwszej nocy, wróciłem do sennego kraju.
 Znalazłem się znowu tam, w tym czarownym sadzie, pełnym kwitnących jabłoni, śpiewu ptaków, zieleni, słońca i upajającej wiosny. Przychodziłem z uczuciem wdzięczności za wyzdrowienie.
 Siwa pani siedziała w ganku, robiła pończochę, pocałowała mnie w głowę i rzekła, wskazując gdzieś za mnie:
 — Ona czuwała nad panem.
 Odwróciłem się, cudna stała za mną na stopniach ganku, uśmiechnięta, cała w bieli, w zebranej w dłonie sukni miała pełno kwiatów:
 — Wróciłeś, musiałeś powrócić.
 Nie pamiętam, co mówiłem, ale pamiętam, że byłem oczarowany jej pięknością i że serce biło mi gwałtownie.
 — Zostań u nas, dzisiaj mój ślub.
 Patrzyłem wciąż na nią, ogarnęła mnie niewypowiedziana radość, czułem, że ją kocham.
 — Dzisiaj mój ślub — powtórzyła ciszej i weszła do domu. Poszedłem za nią przez szereg pustych pokojów. Okna były otwarte, zboża kołysały