Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/20

 A ledwie co się podnieśli z klęczek, ktoś wszedł do izby i zawołał:
 — Zbierać się! Pora już w drogę!
 Naciągnąłem burkę pośpiesznie, gdy przystąpił do mnie ten chłop z różańcem na szyi i, patrząc mi w oczy, powiedział z naciskiem:
 — Pan chce z nami na misję, a tam się może zdarzyć Bóg wie co...
 Obejrzałem się po izbie. Było pełno. Wpatrywali się we mnie nieprzeniknionemi oczami.
 — Pojadę z wami, gotów jestem na wszystko! — powiedziałem krótko.
 Nikt się już nie odezwał, ściskali mi rękę, zabierali z kąta baty i wychodzili.
 Noc była na świecie, i chłodnawy wiatr pociągał z pól, gdyśmy wyjechali za stodołę, zmierzając prosto ku borom, czerniejącym na horyzoncie, niby opadła nisko chmura. Jechałem na drugiego. Przede mną, na pierwszym wozie siedziało trzech chłopów, a za nami musiał ciągnąć spory szereg wozów, bom nie mógł dojrzeć końca.
 Noc była bardzo ciemna, chmury przysłaniały niebo, brał lekki przymrozek, gdyż błoto chlupało pod kołami. Jechaliśmy wolno i w głębokiem milczeniu. Gdzie niegdzie, we wsiach, zatopionych w ciemnościach, przebłyskiwały światełka, czasami wiatr przynosił naszczekiwanie psów, jakieś dalekie echa turkotów, a niekiedy parskały konie. Wjechaliśmy wreszcie na szosę i, nie żałując bata, ru-