Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/33

i wody, i nawet to słońce, które wyzierało czerwoną źrenicą, i stwór wszelaki...
 Dopiero po skończeniu mszy pomilkły śpiewy.
 A po krótkim odpoczynku i po przybyciu paru księży, najdziwaczniej poprzebieranych, rozpoczęła się właściwa praca misyjna.
 I cały dzień ołtarz jarzył się zapalonemi świecami, cały dzień oblegały go tłumy rozmodlonych i cały dzień, prawie bezprzestanku, księża nauczali, słuchali spowiedzi, komunikowali, dawali śluby i chrzcili.
 Przeszło pięć tysięcy osób czekało na to z upragnieniem.
 Byli tacy, którzy dwadzieścia mil przyszli, przekradając się lasami, jak wilki.
 Byli tacy, których chrzczono, dawano im śluby i zarazem chrzczono ich dzieci.
 Byli tacy dorośli, żonaci, dzietni, którzy po raz pierwszy w życiu widzieli mszę.
 Byli i tacy, a takich znajdowało się najwięcej, którzy za każdą mszę wysłuchaną, za każdą spowiedź, za ochrzczenie każdego dziecka, za wzięcie ślubu, za polski pacierz i za polską książkę brali kije, płacili kary i całe miesiące przesiedzieli w więzieniach.
 A jednak wszyscy przetrwali!
 Cisi, prości, spokojni, wierni, a niezłomni i niezwyciężeni.
 Taki jest, panie, nasz lud na „Czerwonem Podlasiu“.